Het tweede idee van prof Paul Verhaeghe luid als volgt:
Prof Paul Verhaeghe zegt: Pesten was vroeger een probleem op de scholen, nu us het volop aanwezig op de werkvloer, als een typisch symptoom van onmacht, waarbij de frustraties afgereageerd worden op de zwaksten.
Ik kan hem eigenlijk geen ongelijk geven. Pesterijen zijn niet meer weg te denken uit scholen. Nu denk ik terug aan het voorval van de 14-jarige Inias, die in november van de brug sprong boven de E40. Hij werd ook gepest en dit zou de oorzaak zijn geweest van zijn zelfdoding. Het moet wel heel ver zijn gekomen dat de enige mogelijke uitweg volgens hem zelfdoding was. Prof Paul Verhaeghe heeft geen ongelijk als hij zegt dat deze pesterijen zich ook bij volwassenen voordoen. Net als kinderen, zijn deze gepeste volwassenen vol met schaamte en weten ze niet waar ze terecht kunnen. WAAR GAAN WE NAARTOE?
Groetjes
juf Brittany
Paul Verhaeghe schrijft dat het pesten een symptoom is van onmacht. Ervaar jij soms onmacht? Hoe ga je daarmee om?
BeantwoordenVerwijderenOnmacht kun je volgens mij op verschillende vlakken ervaren. Maar toen ik te weten kwam dat mijn tante terminaal ziek was, had ik wel een gevoel van onmacht. Ik kon op dat moment niets meer doen voor haar. In het begin heb ik het daar zeer moeilijk mee gehad. Nadien besefte ik dat ik wel nog iets kon doen en dat was gewoon bij haar zijn en haar niet alleen laten. Eenmaal mijn tante overleden was en ik op de begraving was, kreeg ik opnieuw het gevoel van onmacht. Ik had zo graag iets willen doen voor haar, zodat ze hier nu nog bij me was.
BeantwoordenVerwijderen